Güneşin Batışı ve Odama Alaca Karanlığın Dolması…

İşte bu saatlerdi; ocakta sıcak tencere, sofrada boş tabaklar seni beklerdi. Telefon çalar, eksikleri sorardın ya… Ve kapıyı çalardın,  koşarak açardım sevinçle ve inatla elindeki poşetleri vermez, gider koyardın mutfağa…

Üstünü değiştirip,  ellerini yıkayıp geçerdin  koltuğuna, senin için kurduğum sofrada yerken pek konuşmaz,  “Günün nasıl geçti?” sorumu da geçiştirirdin.

Şimdi, şu an, neler yapıyorsun? Vardın mı eve? Doyurdun mu karnını? Günün nasıl geçti peki?

Odana çekilip dinlenirken, mutfaktan gelen bulaşıkları yıkanma sesini takip edip, sessizleşince ortalık “Ne seyredelim bu akşam?” diye seslenebilecek misin?

Özlüyor musun; sessizce ilişip yanına, seyrettiğimiz dizilerin, filmlerin arasında “Çay demle de içelim!” molalarımızı…

Yoksa gittiğimden beri, arkadaşlarını çağırıp partiler ile kutlama havasında mısın yalnızlığını…?

Bavulum kapı aralığında toz tutmuştur eminim. Belki de bir dolabın içine tıkıştırdın…

Askıda buzlarım kırışmıştır eminim… Ütüsüz gömleklerin birikmiş,  çekmeceler karışmıştır…

Tüm eşyalar özlemiştir beni de… Asıl özlemesi gereken neşesini bulmuştur umarım.

Velhasıl kelam, gün geceye kavuştu, gece de güne kavuşur elbet. Nasılsa kış bahara devreder, neşe yürekte derbeder!

Martıma yemek vermeyi sakın unutma… Balkonuna, onu da küstürme e mi?

“Mutlu günlerimiz de oldu, olmuş olması lazım.”

William Golding’den…

Oldu mu acaba?