Cumanın yüzüne bakıyorum. Göz kırpıyor.

Dualar ediyorum bu gece. Sadece bize değil,  tüm yolculara, yollara çıkacaklara…

Bünyemde savaş var, virüsler sarmış dört bir yanımı…

Gün biterken daha sabahı özler mi insan? Bir umut sarılır mı güne,  güneşe. .. Bıraksam,  açsam parmaklarımı sanki bitecek bu devran! Ama bir fısıltı var, bir vizyon… Devam etmemi sağlayan. ..

Bir yanım çabaya inanıyor bir yanım göğe… Öylece dur diyor. Artık dur!

Boşuna diyor, hırpalama kendini… Olacak olan, olması gerektiği anda oluyor zaten.

O fısıltıya rağmen durmuyorum ama susuyorum.

Çünkü insan, en çok kendine sağır!

Ve bir daha hapşırırken, sırtımdan bir rüzgar esiyor, titriyorum. Hastalıktan mı yoksa yolculuktan mı bilemediğim.

Cemrenin suya düşüşünü duyuyorum.

Biliyorum yine doğudan kızara kızara çıkacak güneş! Ve en tepede,  sırtımda ki kemiklere değecek sıcaklığı. .. Başımı kaldırsam kör edecek beni aydınlığı. .. Yine!

Bildiklerim yetmiyor, kanmıyorum gölgelere. .. Takatim yok fakat “Yürümelisin!” diyor yol yine. Yeniden devşiriyorum bedenimi yola… Göğe bakmadan, yere eğmeden başımı,  ilerde bir nokta ki o noktada sen, yine sen gülümsüyorsun bana.

Bir yerlerde bir daha…

“Kimsenin hikayesine gülme.  Yol uzun! Daha senin ki bitmedi…”

LaEdri

Yol, sevgilim; daha bitmedi!