“Ayrılmayı Gerçekten İstemiyorum, Devam Etmeliyiz!”

Dur!

Rüyamda yine seni gördüm.

Yine aynı ev ve aynı odada. ..

Bu sefer boştu ve yeni taşınmışız. Gardırobu kuruyordun üstelik. Aynı yere hem de… “Ne geniş bir oda bu, mis..” dedim içimden… Elimde ki kutuyu boşaltıp “Bak bu kutuyu atmayalım, üstünü kaplar güzel bir eşya toplayıcı olur, bu duvar kenarına…” dedim. Sen gardırobun kapağını monte ediyordun ve sırtın dönüktü o anda!

Ve içimden bir ses “Ah, çok mutluyum… Hayalimi yaşıyorum! Bu olanları, Onlara nasıl anlatabilirim?” diye geçirdim ve içimi burkuldu.

Bir terslik var ki rüyamda bile biliyordum bunu…

O, sendin değil mi sevgili?

Senden başkasını hayal etmedim ki ben?

Etmiş miydim yoksa?

O evde ve o anda, orada olan ve beni mutlu eden başka kim olabilir ki?

En yakın dostum, kral arkadaşım… Ondan sakladığım şeyler var aramızda. Ama öyle ulu orta söylemeye korktuğum şeyler… “Her şey yolunda, O da beni seviyor. Ve biz,  mutlu bir biziz artık!” demeye utandığım…

Çünkü sen beni, bir çok kere hem de, belki daha da fazla, ona buna mahcup etmiştin ya. En çok da bana! Onlara, seni savunmak istemiyorum artık… Benimle alay ediyorlar, senin umursamadığın bir kız olduğumu düşünüp, bana acıyorlar… Öyle olmadığımı biliyorum, hissediyorum. Ama yaşadıklarımızı, yaptıklarını söylediğimde “Tam da öyle işte,  salak mısın sen?” deyip, yüzüme alaycı gözlerle bakıp, dudak büküyorlar.

Ben, senin terinden başkasını sevmedim ki…

Onlar,  bunu da biliyorlar.

Sen, başına taç etmedin ya beni göstere göstere… İşte bu yüzden,  sırf bu yüzden; benim hayali bir aşk yaşadığımı düşünüyorlar.

Oysa sen, izne geldiğimde sana; kaçarak; çamaşırlarımı yıkayıp, peteklerde kurutmuştun. Kombiyi son dercesine kadar açarak hem de…

Sabahları ve neredeyse her sabah, muhteşem kahvaltılar hazırlamıştın… Bir kaç sabah da benim hazırlamışlığım var elbette. Yüzde İki buçuk oranında gibi…

Başım ağrıyor diye nöbetçi eczane aramış, bulup getirmiştin devasını…

Çalışmadığım zamanlar cebime harçlığımı koymuş,  sigaramı almıştın…

Borçlarım birikmiş, daraldığımda, kazancını pay etmiştin, banka hesabıma liralar göndermiştin… Arabanı satmak zorunda kaldığında kalanı pay etmiştin benimle… Senetler,  kiralar…

Sessizliğe tavken, sırf ben seviyorum diye sabahlara kadar müziklerimi dinlemiş, o da yetmemiş, ‘uyurken de kısık çalsın n’olur..’ demelerime rıza göstermiştin…

Ağrıyan karnım geçsin diye sırtımı ovmuş, gece yarıları yürüyüşe çıkarmıştın. Hela kapılarında beklemiş, ‘karavana’ deyişlerime üzülmüştün.

Hatta ‘hayalim’ dedim diye, saçlarımı yıkamıştın!

Ben gelince, zuladan sevdiğim şeyleri çıkarırdın! Çünkü sen en çok, sevincime tavdın!

Yediğim lokmaları sayar, yediğimle yetinmez, ‘bunlar da senin!’ der, hiç görmediğim anne muamelesi ile bitirmeye zorlardın.

En çok sigarama karışırdın, “Onu bırak ve ötele!” derdin, mahzunca uyardım ben de…

Gıcık huylarıma kızar,  ikna etmek için benimle münakaşa ederdin. Surat asıp huysuzluk yapsam, çekilirdin kuytularına beklerdin; kendime gelmemi.. Genelde kaybolurdum o karanlıkta,  seslenirken içeriden tok ve sert sesinle “Gel buraya!” derdin… Tıpış tıpış gelirdim…

Eğer ki gıcıklığı tutan sen idiysen, kocaman gülümseme ile gelir, kanepeden odaya elimden tutarak götürürdün beni.

Atarlanır, fırçalardın beni, sonra üzülür en sevdiğim şeyleri planlar “Hadi!” derdin..

Usulca, sevincime seyirciydin…

Sen beni nazlardın, ben de seni…

Benim senden başka böyle davrananım hiç olmadı ki…

Ama onlar, bunları bilmiyorlar ki!!

Beni umursamadığını  düşünüyorlar…

Onlar yanlış biliyor, de mi kadim sevgili!

Rüyama gelirsek:

Bu rüyayı hayra yoruyor ve olacak olana kendimi teslim ediyorum!  Kendime rağmen hem de…

Bu rüya şimdilik, benim sırrım!

Söyle onlara “O kapıdan ötesi benim!” Ve bir daha o kapıyı onlara, sakın açma!

Her şeyi, o kapının arkasında bıraksak ya…