Kuşlar…

Yine bir rüya daha…

Seninleyiz…

Yine…

Uçurtma iplerimiz epey gevşet tiğimden beri hayat daha rahat akıyor. Ve yaşam sakinliği ve bereketiyle bana akıyor.

Bu duygular beni senden uzağa sürükleyebiliyor.

Belki kendin için sakladığın o makası, cebinden alıp bu ipleri kesmeliyim artık!

Zamanın kapıları yüzümüze kapanıyor sanki. ..

Kışın ortası “Göç!” mü olur sevgili…

Aramıza ördüğüm duvarın tüm tuğlalarını , sen verdin bana sevgili….

Bundan sonra esen rüzgar, yaprağın sorunu…

Cuma gecesi Yeni ay doğuyor, tüm yenilikler hayatımıza hızla akıyor!

Seninle yenilenmeye gönüllü olan ben biliyor ki, herkesin eskisi diğerinin yenisi…

Yüzümü yavaşça yoluma çeviriyorum sevgili…

Tahmin ediyorum ki, yine, uzaklaşmamıza izin vereceksin! Mevsim döngüleri gibi güvendiğini biliyorum, bizi birbirine dolayan uçurtma iplerimize…

Bir de şöyle düşün; kutuplarda buzullar eriyor, küresel ısınma sonucu… Ve mavi gezegenin bile iklimi,  mevsimleri değişiyor artık…

Ya aramızdaki duygular, enerjiler de dönüşüyorsa CanSevgili!

Gülümsediğim de evren de bana gülümsüyor biliyorum!

Kuşlar sevgili, rüyamda muhteşem renklerde yolumun üstündeydiler.

O renkleri ile bizi büyülediler…

Şehrime gel sen de… Hadi buna yoralım şimdilik!

Haftasonu evine dönüp bana yine “Gel!” desen ya…

“Bırak hayat sana rağmen değil, seninle beraber aksın!” Şems-i Tebrizi’den dip not bana…

Küheylan’a….