“Çünkü Sen Benimsin!”

Aslı’nda her şey çözülüyor gibi… (Raving George, “You’re Mine” adlı şarkının MV ve çünkü sen benimsin!)

Hayatım, odam ve kanepenin etrafı kadar dar değil artık. Hoş ben hala bu darlıktayım.

Öğrendim ki, hani o kalabalık arkadaşlar,  gözünün içine bakan sevgililer,  bu hafta sonu nereye gidelimler, yeni rengini de alayımlar… Bir dönem! Bittiğinde….  Ve herkes giderkenler… Neşeni, umudunu ve canlılığını da birilerinin ceplerine, çantalarına, yüreklerine kaptırmış oluyorsunlar…..

Çığlık atsan bile kimse duymuyor. Bir korku filmdesin. Seri katilin evine, karanlıktan korkup kaçarken, yanlışlıkla girmiş bir kız çocuğu gibisin. Kalın perdenin arkasına sinip nefesini tutuyorsun. Saklanayım derken bulunamamak en büyük felaketin oluyor… Kendinle tanışıp sonunda; olaylar, olaylar. .. Kendini çok sevmek! Yeterince beklersenler…

Sonra bir ayak sesi… Bir klik sesi ve körleştiren ışık. Perdenin çekilmesi, odaya dağılan toz… Pencereden giren gün ve renkler… Tertemiz havayı ciğerlerine çekmeler.. Tüm bu kasvetten sıyrılıp ayağa kalkmalar.

Çeki düzen verirsen yeni yaşamına, o kapıdan farklı ayak sesleri de duymaya devam ediyorsun!  Ve hayat kadronu yerleştirmeye başlıyorsunlar.

Kimi koyduğun yerde kalmıyor. Kiminin yerini değiştirmeye kalktığında kıyamet kopuyor. Kimi usulca sandalyeden tüyüyor. Kimi onay almadan yayılmış gevrekçe gülüyorlar.

Yani bu döngüde kadro kurma dönemindeyim. Bu iyi bi şey…

Elimde ki bir avuç insan ile ne yapmam gerektiğini bilmiyorumlar. Doğru ve ihtiyaç olan yerlere yerleştireceğimden kuşku duyuyorumlar. Üstelik bir ekip olacaklarına dair tutarlı şüphelerim varlar. Sanırım bazıları veda edecekler. Yeni gelenler eski kadroyu aratmasa bariler…

Yani bir sahne kurguluyorum. Elimde olanlar ve talep edenler ile. Bu konuda yardım almalı mıyım? Görüşmeler sonucunda mutabık olduğumuz kadrolara rastgele mi doldurmalayım? Deneme sürümlerine çıkıp, en yeniler için ön görü oluşturmalıyım mı?

En sevgili, ya sen? Kalacak mısın?

Ey sevgili, yeni kadroda hangi pozisyona talipsin?

Yüreğimde ki yerin baki de, yaşamımda arzuladığın bir yer var mı?

Sen yine de gitme! -çünkü sen benimsin…

“Yarın yine devam ederim, Gözlerinden…”

Cemal Süreya

Devam demiş şair burada, bakalım bizim Balarım’ız neyi seçmiş?