“O Adamına Geri Döner…”

“İnsanlar sevilmek için kusurlarını gizleme gereği duyarlar. Ama kimse, zaaflarına, zayıf anlarına, hatalarına tanık olmadığı birini gerçekten sevemez!” sözüyle başladım yazıya… Ve Damien Rice tarafından seslendirilen “Back to Her Man” adlı şarkı için hazırlanmış müzik videosuyla yazıya yoğun duygulu ezgiler de bıraktım.

Saklanmadan, saklamadan, olduğum gibi… Olduğun gibi… Ben deniyorum, biliyorsun! Sen de yapabilir misin?…

Kafamda deli sorular; sana… Bana!…

Bir kitaptan alıntı: “…… Anormal olanı normalleştirip, kaçma güdümüzü kaybederiz. Eğer vahşi doğamız bir şey ya da biri tarafından yaralanmışsa, uzanıp yatmayı ve ölmeyi reddederiz. Bu yarayı normalleştirmeyi reddederiz.

Vahşi kadın, doğası gereği hareketli ve zekidir. Eğer biri ya da bir şeyler sizi iç güdülerinizden koparırsa, kaçma gücünüzü de kaybedersiniz. Yapmayın! Eğer yolunuzu kaybettiğinizi düşünüyorsanız tutsaklığı  reddedin. Sizi tutsak eden her ne ise… Her kim ise reddedin. 

Beğendiğiniz topraklarda koşun, dilediğinizce havlayın, var olanı alın, etrafınızda ki her şeyi keşfedin! Kırmızı ayakkabılar hayallerinizdir, onlarla dans edin ama o ayakkabıların; ellerinizle yaptığınız ayakkabılar olduğuna emin olun. 

Ve artık yaşam dolu bir kadınsınız. Siz bir dişi kurtsunuz, doğanızı ne yaşarsanız yaşayın, unutmayın.” -Kitap adı: Kurtlarla Koşan Kadınlar– Yazar Clarissa Pinkola Estes tarafından kaleme alınmış. (Women Who Run with the Wolves 1992 novel)

Toplumsal ve ahlaki ve dini kuralların ötesinde doğamızı hatırlamak! Doğamızı kabule geçmek. Kabul ettiğimizi serbest bırakmak. Yaşamayı seçtiğimizin sorumluluğunu almak. Herkese, her şeye ve en önemlisi kendine rağmen; mümkün mü?

Özgür olmak ve sevmek; aynı anda mümkün mü?

Gittiğim yolda hep sana varmak… Bana çıkan yollar inşa etmen, mümkündü!

İşte o mümkünlerin kıyısındayız!

“Bütün masalların kulağına dolduğunu düşle: Süleyman’ın kuşları ellerine uçuşsun, izin ver!”

Eyüp Sultan Cafer Paşa Medresesi – “Kırmızı Kudüs Sergisi”

İzin verdim…