“Çok Aşığın Var Diyorlar, Yalan De Yeter Bana!”
“Önceleri anlayamadım seni, eğleniyor ya da eyleniyor benimle dedim. Sonraları öyle çok sevdim ki seni o sonuca varamayıp; hoyrat seviyor, böyle zağar sevmesi dedim. Şimdi biliyorum ki, sevilmek öyle haz verdi ki sana keyfini sürerken kendine ayar çekmeyi unuttun.
Aslında hiç sevmedin beni! Biliyorum ki beni en çok gerçekten birini sevdiğinde anlayacaksın. Ve en çok onu sevdiğinde en yakın bana olacaksın. İşte o aşkta kapıda kaldığında en çok bana sığınacaksın. Ve en çok benle kendini toparlayacaksın.
Keşke bu kadar hırpalamasaydın beni, adının yazdığı sokaktan bile sakınmazdım yürüyüşlerimi. Aşkımızı bakımsızlıktan ölüme terk ettim edeli, korkuyorum duymaya sesini!
Zaten ben en çok sen de büyüdüm sevgili…”
Bu yıl doğduğun gün karalamışım bu paragrafı buralarda bir yere; şimdi okudum! Aramızda olan ve olmayan ne? Her aramayışında “tamam bu sefer bitti”ye sevinen ile `ömrümü dizinin dibine batmış geçirmeliyim`’i dileyen aynı kişi olamaz de mi?
Haftanın beş günü rüyalarıma girmene ne demeli? Üstelik hepsinde ailen benim, sevdiğin, sakındığın, koruduğun, kolladığın! Hatta birinde bana seslendin: “Ben senin kabuğunum; sen benim ağacım. Sen benim yosunumsun, ben senin denizin.”
Birisi bana fısıldıyor sevgili… Senli cuma’lardan sonra senli cumartesi’lere de çabuk alışırım, bilirsin beni! En sevgili 😊
Söyle ne zaman kutluyoruz bizi 💘
.
“Ama biz dağınık kaldık. Sevgimizle, sevgisizliğimizle. Mutluluğumuzla, mutsuzluğumuzla. Özlemlerimizle, yitikliğimizle. Her neyse, her neyse.”
Edip Cansever
Aslı'nda 