“Beni Yaralamaman İçin Dua Ediyorum!”

Gecesi ayrı, sabahı ayrı hassastı… Ayağı yalana dolanınca kayıvermişti… “Rezil oldum!” demişti zihni. Bir süre acısına sığınıp, utanç ile karılmış düşmenin şokunu yaşamıştı… Doğrulmaya bile yeltenmeden, yanaklarından akan sağanağı, çamurlu elleriyle silmeye çalışmıştı. Yüzüne sürülmüş toprakta yollar aça aça akıtmıştı yağmurlarını… Hıçkırık gibi gökleri gürletmiş, kükremişti sessizce ruhunda… Dinen fırtınanın ardından o fısıltıyı, tıkayamadığı kulaklarıyla duymuştu: “Beni hırpaladığın için mi üzüldün bu kadar?” Ve fakat duymazdan gelmiş, ayağa kalkmıştı. Üstelik aptal bir gülümseme ile “Her şey yolunda!” diye ilan bile vermişti; gazetelerin ölüm ilanları sayfasına yirmi beşlik puntoyla!

İncinen gururuyla ilk verdiği karar değildi bu! Keşke son olsaydı… Yıkadığı yüzünü ve ellerini gösterip “Bak, ben iyiyim!” fotosunu ekletmese iyiydi gazete ilamına ama yüreğinden öndeydi gururunun kuyruğu daima. Çünkü, KAMUFLAJ HER ŞEYDİR! demişti biri ona.

Değildir küçük hanım! O kamufle ettiğin gerçeğin ise; saklamak, yok saymak; kendini baltalamaktır asıl!

“Acımadı ki!” kamuflajıyla kaç köprü yıktın, kaç limanı yaktın? Sonra kös kös oturdun o köşeyi dönünce; aylarca yorgan altında yaralarını yaladın… Bunu bir daha yapmasan? Aslansı gururunu, kedi mırıldanması ile değiştirsen ya bu sefer… Evrenin şifasını ret edecek kadar büyük müsün ki?! İnsansın ve herkes düşer, düşebilir. İnanır, yanılabilir. Aldanır, kandırabilir.

Kıyamadığın sevgili için sınır çizmezsen, o çizer seni böyle! Oysa o fısıltıları duymayı tercih etseydin, sendelediğinde tutunacak bir kaç el ya da bir tırabzan olurdu yamacında. İyi oku yazdığımı; düşmezdin diye kolluk kuvveti nidalı değil ikazım… Hevesin için “Peki!” dediğin her şey, kendin için de “Olur!” muydu? Buna dikkat çekmek için bu yazı.

Olmaz, olamazlar ile toprakların işgal altına alınmış, kötü politikacılar gibi yönettiğin ülken; kaos içinde! Herkes sırtını dönmüş. Uzlaşmak için toplandıkça, alttan tekmeleyenler, ortak dilin olan öfke ile anlaşamıyorlar. Sevgi lisanını yasaklarken yurdunda, çenesi yukarıda, sırtı dik yaşayacağını var saymıştın. Yanıldın, küçük hanım!

O merhameti kendine ayırmadığın için… “Kamuflaj önemlidir” diyerek tencerenin dibini sıyırıp dağıttığın enerjiye, sevgiye, cesarete, gülümsemeye, kelimelere asıl senin halkının ihtiyacı varken hem de. Kendi kul hakkına girerek, ilahi sistemin de desteğini alamadın. Yine de en sadık koruyucun; kalbine bağlı kalsaydın! Sadakatin ona olsaydı: Kendine!

Sevgili mi? O senin yansıman, aynan. O da sende gördükleriyle sınanıyor, bilemezsin. Bildiğini var sayman, senin yanılman. Sen insansın! Tanrıcılığa soyunman yine senin had aşman! Kendine gel! Ve fakat, gerçekten kendine, merkezine gel. Otur şimdi. Rahatla! İnsana ait düşmek, ağlamak… Gel saralım yaralarını… Üflerim geçer… Olmazsa, öperim bu sefer; mutlaka geçer! Sarıl kendine ve omzumda ağla. İyileşecek tüm yaralar… Gülümsüyor musun yoksa şimdiden. Aferin, insan olmayı öğreniyorsun yeni baştan!

*Aslı’nın Film Önerisi…

(Film adı üzerine tıklarsan İmdb sayfasına gidersin!)

Big Fish (2003) : Yine yönetmen Tim Burton, yazar Daniel Wallace tarafından kaleme alınan aynı isimli kitabından uyarlanan, komedi fantastik macera tarzlı, 125 dakikalık, Amerikan yapımı bir filmdir. 2003 yılında vizyona girmiştir. Oyuncular; Ewan McGregor, Albert Finney, Billy Crudup. Film, 125 dakikadır. Oscar adaylığı dahil 68 adaylığı kazanmıştır.

Bu sıralar eskilere dadandığım ve duygularla gülümseyerek oynaştığım doğrudur! Konusu adı gibi masalsı; Baba oğul çatışmasını ve hayatı, mizahi üslupla anlatıldığı sahneler, içinizi gıdıklarken hüzünlendirebilir de…

“Bir adam öykülerini o kadar çok anlatır ki öykü haline gelir. Ondan sonra öykülerinde yaşarlar ve bu şekilde ölümsüz olurlar.”

Big Fish (2003)

Ama keyifle izleyeceğinize eminim…

Edit: (Meraklısına Yazar, Yönetmen ile ilgili linkler bıraktım..) Mavi yazılara ait linkler tıkladığında açılır.

“Tam bütün cevapları bulduğunu düşünürsün, sorular değişir.”

Paulo Coelho…

Bazen kendini kucaklayınca, evren de değişir!