“Bu gün… Gözlerimi omuzlarıma teğet geçen bir kokuda bıraktım ve çaldım sözlerimi. S-u-s-t-u-m. Kendime yaklaştıkça kaybettiğim bir şeyin derinliği ile sana sustum. Düşürdüm avuçlarımdan mordan daha morunu -dudaklarına yakın bir notaydı aldım… Alıştım. Küçük bir andı hepsi birden bire başlayan ve hiç biriyle biten. Hiçleşen. Kimsesizleşen. Orada duvarların içine gömülmüş bir anıda seni buldum. Kazıyorum şimdi inan ki hepsi bu…

Bu gün Pazartesi bileğimdeki zamanı durdurdum. Birkaç şey yaptım, biraz nikotin biraz kafein, biraz yaz/ biraz kış gibi boz, biraz kendim gibi ve herkes gibi…

Bu gün, karmaşık şeylerden uzak bir camın arkasından yüzüne baktım. Kırılmış bir keskinlikle belki, yaralandım ben. Bedenimdi çatladı ve dağıldı parça parça. Üstüme ben o gece en keskin düşü aldım ve dokundum sana. Doldum sana, oldum sana… Kar yağacak ve üstüme beyazdan bir korku bulaşacak. Benim gözlerimi bir daha bağ-la-ma… Artık o kuyuda bulabileceğim bir şey yok. Artık o kuyunun ağzına kendimi bağlayabileceğim bir şey yok. Aşk, çıplak ayaklı bir hayvanın içimde dolaşması ve aklımla dalaşması… Aşk, omzumdaki diş izi evet kazıyorum şimdi…

Bu gün, diğer bütün günler gibi kendimle alıp veremediklerimi kendime anlatır buldum. Bir istek, bir tutku belki… Birkaç kare; yüzüne gözüne baktım… Sana ben, ağrısız sızısız yaz günlerinden bıraktığım her şeyi geri almadan ve kimseye vermeden senden aldığım şeyi... Şimdi koşarak ve kaçarak uzaklaşıyorum. Topuğuma bulaşmış bütün ağırlıkları, mülkler ve yüzler parmağımın tırnağımla olan kardeşliği ile kazıyorum gerçekten.

Yarın, bir sokağın ortasında, sağında, solunda bir yerlerinden bana bakarken bulacağım seni. Saçlarının bana baktığını göreceğim, omzunun, yüzünün, kokunun bana dönük olduğunu sadece bileceğim. Dokunmayacağım ve koklamayacağım. Özlediğim bu yerde gözlerimi saydam bir çerçeveye çevirecek varlığın, bedenimi flu bir görüntüye… Geçip gideceksin kalabalıklar içinde. Odana geç kalma evet. Hayata geç kalma, evraklarına ve renklerine, kokularına geç kalma... Kazıyorum evet, saçımdaki kire dokunma…

“Kıyısındayım yaşamının…” Unutmadım… Bu gün iki dünyada da hükmüm var benim…. Ya sağır ol duyma ya da elim sende -yani gerçekten sen de. Ve kazıyorum bana ait olan bütün sözleri dilinden. Adımı unutturuyorum, kokumu unutturuyorum, korkaklığımı ve kolumdaki izleri unutturuyorum.

Yaşadım ve yazdım hepsi bu çekiliyorum sahnenizden…“

Eskiye Özlem Serisi: 24 Aralık 2007/Göztepe