“Sana Gülüşümü Veriyorum, Böylece Aklında Tutabilirsin!”

Son bir kaç gündür kafam fazla karışıktı. Bu sabah gökyüzünde güneş ile eritip verince saçma buz küplerini, algım; bu hız trenini sonlandırdı.

Hiç bulutsuz masmavi  gökyüzü ve pırıltılı güneş, ruhumu çözdü. Buzlarım da çözüldü.

Yüzüm güldü. Yüreğim sakinleşti.

Ve öğleye dek uyumaya devam ettim.

Sakız çiğnemeye başladım ve böylece şakaklarım daha az zonkluyor.

Anladığım ve anlamadığım bir sürü şey var.

Ve fakat bir şeyler hala doğru değil.

Uğursuz dendiği için atlanan sayılar yüzünden kafası karışmış, katlara numara yazan biriyim sanki. .. Hangi sayıyı atladık,  hangisi uğurlu,  hangisi uğursuz?  Kat; isimlendirilen rakamı temsil etmemeli, kaçıncı katta olduğunu belirtmeli, gibi… Kim olduğuma mı odaklanmam gerek? Yoksa ne yaptığıma mı?… Asansöre numaralar yapıştıran bir tabelacıyım! Ve hatalar yapıyorum. Büyük sistem hataları. .. Ya da bana öyle geliyor.

Tuhaf. Açıklaması zor.

Tek başına değilim, sadece yalnızım.

Mavi hap mı kırmızı hap mı?

Ya sen?

Hata mı yapıyorum,  hatalı yapmaya mı maniple ediliyorum? Ne yaparsam yapayım doğru mu olacak, illüzyonla doğrumu mu hırpalıyorum?

Mavi!

“Sessizliğini duymayan birine sevdanı verme. Göynün incinir, uykuların ziyan olur.”

Neşet Ertaş. ..

İspatı için tüm blogu oku…