“Asla İki Kere Düşünmedim; Çünkü Sen Benim Hep Bir Numaramdın!”

İki büklüm yazıyorum.

İki kelime.

İki kişi var aklımda. .. İki düşünce! İkisinden, ikincisi n’olacak  biliyor musun?

Belki’ye tutunur mu insan? İkinci seçenek ikimizi kapsar mı?

2 meleklerin rakamıdır, ‘yanındayım’ der, yardım eder…

Her gün iki kelam yazıyorsun ‘kendine dikkat et’ diye.

Oysa ben dans ederken aynaya bakarım. Saçımı kuruturken  ve makyaj yaparken… Ve kapıdan çıkarken. .. Yani demem o ki; kendime bakmayı pek bilmem. Benim dikkatim, sevdiklerimedir. Yaptığım işe, seyrettiğim filme, okuduğum kitaba, sevdiğim adama, içimde yarattıklarıma, dışımda korunmalarına, güzele,  estetiğe,  neşeye, aşka, sevgiye, gülümsemeye bir de!

Ben kendime dikkat edemem ki, bana evren bakar… Sevdiklerim kollar… Neşe; korur, güzel; yapar… Ben olmasına izin veririm sadece.

Ve ötesine karışmam… Ki bazen olsun istediklerim için dua ederim. Ve fakat o kadar! İlahi sistem ötesini halleder ve usulca önüme koyar.

Seni uğurlarken dediğim gibi “Ayağına taş değmesin! “

Seni ona emanet ettim ben. Ondan diledim…

Gidince ve sen… Bez bebek gibi kaldım burada ben, kıpırdamadan. .. Tek dileğim sen, gittin… Bir haber dün gece! Soluğum kesildi; şehrin kapıları kitlenince. ..

Dinle:

Yeni paragraflar yazılıyor…

Ordumu toplamalı,  cepheye çıkmalıyım. Bahar gelmiş gibi yapıyor ama soğuk keskin… “Kendimi sıcak tut”malıyım…

Üşüyorum.

Ülkenin bir ucu sen, bir ucu benim artık. Aramızda binlerce yıllık medeniyetler var. Aramızda ihtimaller var. Aramızda nehirler ve iç denizler var. Aramızda parsellenmiş iklimler var. Aramızda doğacak, ölecek her ihtimal var.

Bir ihtimal bile olsa…

Bana ordularını gönder,  ben kendimi koruyamam!

Yarın bizi beraber görenler; ‘Kimdi o yanında ki ?’ diye sorarlarsa,  beni detaylı anlatma. Kısaca; ‘ömrümün kalanı..’ dersin! Ahh…

Cemal Süreya’ya

“Ömrümünün kalanı!” … Ahh…