“Nasıl Tanıyabilirim ki Seni? Hiçbir Şey Göründüğü Gibi Değilken…”

Kelimelerimi seslendirmekten alıkoyan sana biraz içerliyorum. Konuşmaktan vaz geçip seninle susmalara başladığımız o günlerden beri, düşüncelerimi yine seninle paylaşmaktan imtina eder oldum.

Bunu nasıl yoruyorsun merak ediyordum ki… Merakımın anlamsızlığı ile karşı karşıyayım şimdi. Öylece…

Aklıma gelenleri dile getirmeden, günlük konuşmalar harici tek kelimem yok sana! Görünüyor ki; senin de bana!

Bekliyordum ya…

Artık,  bakıyorum… Görüyorum…

Biriktiriyorum o güne, hepsini.

Varlığımı kontrol ediyorum sende!

Şekerden bir heykelin, hem de o senin muhteşem eserin ve hortumla ıslatılışına tanığım sanki… Beni’n çaresizce erimesini seyrediyorum, sende! Ben yapmıştım ki o şaheseri zati… Velev ki suyu tutan da benim!

Nasıl da eriyor… Belki biraz ıslanıyorsun ama onun dışında hiç bir şey hissetmiyorsun! Hissetmiyor musun?..

Aynana  yansıyan o şekerden heykel bir mucizeydi. Üstelik o kristal tanelerinin hepsini bana, sen verdindi. Çayımı tatlandırmak için bile olsa… Ki ben şeker kullanmam!

Yarın 9 Şubat, dolunay.

Biraz heyecanlı ve telaşlıyım. Her an kelimeler saçılacak ortalığa sanıyorum, seninle göz göze geldiğimizde. Muhtemelen içinde bana ait harflerin olsaydı koyardın sehpanın üstüne.

Boş bakıyorum, başıboş sevgime!

Dökülmesin,  ziyan olmasın diye elindeki kapları almayı diliyorum.

Ellerin de boş. “Boş bir not!” gibi…

Oysa benim zihnim, yüreğim, ruhumda istiflenecek yer kalmamış. Bahar temizliğine de daha erken. Şubat kara kış demek.

Martta açarım tüm pencereleri,  temizlerim dolapları, çekmeceleri. Kandırıkçı bahar güneşi üşütse de içimi,  boşalır, ferahlar ve yeniye yer açılır yaşama; demek ki.

“Bir pazar öğleden sonra şiirler yazan bir robot olsaydım keşke!“

Edit: Son cümleye ait müzikli içerik için tıkla ve filmden derlemeyle videoyu da izlersin! Ve o cümleyi sevmeme neden olan film (Wall E 2008) içeriği için de cümleler içinde ki mavi kelimeleri bul ve ona tıkla! 11 ay sonra bugün yazdım, ilginç değil mi?

“Dünya böyledir, çünkü sen böylesin!”

Stefano D’Anna…

Öyle!