Sabahları onun montunu giyip bakkala ekmek almaya gitmek… Sabahın o masum ve el değmemiş ayazını ciğerlerime doldurmak… Kış serinliğini yüzümde hissederken, vücudumun sıcağına dokunmayan soğuğuna gülümsemek…

Köşede ki fırından ilk sıcak ekmeği evime getirmek… Montunun cebinde olan anahtar ile kapıyı açmak. .. Demlenen çayın buharı ile mutfakta kahvaltı hazırlamak… Hazır kahvaltı masasına duştan çıkan sevgiliyi buyur etmek…

Gülümsemekten kendini alamamak… İçinde biriken kelimelerin kayboluşuna tanıklık etmek… Giyisilerine karışıp,  hazırlanmasına yardım etmek..

Bir kahve ve sigara ile güne vedalaşma seremonisi ile kapıdan uğurlamak. ..

Hani o uçurumlara açılan kapıdan… Bu sefer kalan olmak. .. Kapının sokağa açılan kısmından “Yolun açık,  günün bereketli geçsin!” demek… Kapının terlik giyilen tarafında kalmak…

Odaların pencerelerini açıp,  kahvaltı masasını toplamak. .

Bulaşıklar,  çamaşırlar,  elektrik süpürgesi,  ütü,  yemek yapmak. .. Akşam üzeri hazırlanıp yollara, telefonlara, kapılara kulak kabartmak. ..

Diken üstünde, korkuyla karışık sevinçle; beklemek…

Geldiğinde yarı mahçup yarı meraklı “Hoşgeldin!” deyip, öpücük kondurmak. ..

Bu ilk’lere doyamamak…

Evden gelen telefonlarda ne diyeceğini bilememek! “Bi kaç gün daha buradayım…” derken bilinmeze atılmış adımı ve yolun nereye çıkacağını bilemeden yürümek…

Direnmeden, olduğu gibi sanki hep olanmış gibi devam etmek…

Parmak ucunda yürümelerin yerine, terlikleri şapırdatarak yürümelere geçmek…

Tüm endişeleri bırakıp, devam etmek… Tüm dikkatini yola ve yolcuya vermek.. Varılan önemsemeden…

Soruları unutup, ceplerine tıkıştırdığın cevaplara ihtiyacın olmadığını anlamak…

Huzuru baz alıp,  mutluluk için planlar yapmak…

Bu bizim şovumuz! Devam etmeli… Her şeye rağmen!

“Devam edecek iradeyi bulmalıyım. ..”

“Mucize, en sevdiği çocuğudur inancın!” demiş Gothe. İnanıyorum…

Küheylan’a…