Artık beni hiç kimse o gölgelere sürükleyemez!

Hey sen! Çık oradan…

Sensizlik acı verse dahi, bir daha oralara girip çıkamam.

Bu sefer yalnızsın. Tek başınasın.

Beni duydun!

Bu bencillik değil, farklı bir yardım etme şekli. ..

Bana bak! Gözlerime. ..

Sesimi duy ve ona doğru gelmeye çalış. ..

Yapabileceğim tek şey sana, kendini oradan kurtarman için cesaret vermek.

Sesimi takip et, gözlerime ulaş. Ve sadece bana bak! Enerjinin tekrar yüklendiğini hisset.

Şimdi ayağa kalk. Hadi doğrul.

Güçlüsün.

Ve o gölgelerden gövdeni alıp buraya, aydınlığıma getir.

Üşüyorsun, biliyorum.

Bekle.

Güneş birazdan teninden daha derinlerde, kemiklerini bile ısıtacak.

Evet!

Kendini tebrik et.

Başardın!

Ve bu başarının tamamını kendine borçlusun.

Ve biz daima kendimize borçlanırız,  bunu sakın unutma!

Sen ışıksın!

Ve sevgi…

Şimdi tüm evren senin karşında diz çöküyor, usulca.

Anımsa, onurlu insan kimdi?

Denemekten vazgeçmeyen ve yenilgisini de, zaferini de, zarafet ile karşılayandır.

Şimdi tek bir görevin var.

İçinde ki sevginin ateşiyle, sönmüş tüm ruhları tekrar aydınlatmak!

Görevin bitince çekilmek, göklerin kaderidir.

“Hadi yüreğim gidelim buralardan aşk bizimle değil!

Sana buralarda bir şey olsa, kimsenin umurunda değil.”

“Ne güzel nasihattır; kendine hak gördüğünü başkasına çok görme!” diyenleri dinleyip hak ver en sert sevgili!

Küheylan’a…