“İzin ver, Canını Nasıl Yakıyor Hissedeyim…”

Bir daha kapından içeri girmem kısmet olursa, şöyle bir dilek de bulunacağım “İçeride ne olduğumu görmeye geldim!”

Senaryomdan tüm repliklerini silmeye giriştim. Sen ellerini kirletme diye… İnsansı yanımdan uzaklaşıp,  melek yanına tutunmak istiyorum, izin vermiyorsun!  Hiç bir şey beni korkutamaz endişe etme! Lusifer de bir melek sonuçta!

Ki seni korkutan, deşifre olmak ya da zorunlu olmak! Ki aynı dertten mustaribiz hocam! Neyse, sen yine de soyu tükenmekte olan neslin son torunu say kendini… Zeval gelmesin tüyüne, gübrene!

Tavus kuşu evrilmiş, sen olmuşsun!!!

Bu, “bana dokunmayın, ben çok özelim,  önemliyim” tavrın var ya… Cık… Olmamış!

İnsanın “Ne halin varsa gör!” diyesi geliyor.

Bir jilet al sağ eline, sol bileğinin içine bir çizik at! Acıdı mı? Kanıyor  mu? İşte kanıtı, sadece bir insansın!

İstersen devam et ve operasyonu tamamla!

İşte, artık bir insan bile değilsin!!?!

Zihnimin kontrolünü bazen kaptırıyorum,  yoksa o konunun artık sen ile alakası kalmadı.

Bu da geçer…

“Ne de olsa kışın sonu bahardır, bu da gelir bu da geçer; ağlama. ..”

Bir Mısra Daha Söylesek, Sanki Her Şey Düzelecek…

Cemal Süreya

Sanki…