“Bazı insanlar evine dönmüşsün gibi hissettirir. Her şey yerli yerindeymiş, senin kurulu düzenin buymuş ve hep buranın özlemini çekmişsin gibi. . . ”

Daha azına ya da baştan başlayıp en az bu sonuca ulaşmaya gücüm var mı?  Bu gün yok.

Daha iyisi, daha tatminlisi olabilir, olmaya da bilir. Her şeye rağmen neden başımı senden alamıyorum. “Çevir şu bakışlarını,  önüne bak.” diyorum. Ama kendime dinletemiyorum.

Laf dinlemeyen ben ile nasıl yola devam edilir?

Hadi buna da bir formülün var mı bakalım!

Kendime sözüm geçmezken, yaşama,  sana, ona nasıl söz geçirmenin hayalini kurabilirim?

İlahi sistem devreye gir lütfen!

Sıfırla beni!

Gerekirse yaşamımı…

Tüm yeminleri, akitleri, sözleri boz.

GG! (Oyun terimidir: GoodGame! Yani oyun bitti, iyi oyundu gibi…)

Karakterimi öldür,  yeniden başlayacak puanları ver, bu sefer yapabilirim. Deneyimliyim.

İhtiyacım olan, başlangıç puanları ve inanç ve o coşkusunun meltemi. Hatta Kasım sonu olduğuna göre ayazı bile olur. Üstümde kaz tüyü mont ile elbette…

Bir şans daha lütfen!

İçimde bir sayıklama “Sen nereye ait hissediyorsan ben orası olmak istiyorum. Başka bir şey değil.” (Ahmet Batman’in kitabından. ..)

“Yüküm sevgi, yolum inanmak! ” Marc Riboud’dan… Fotoğrafları ile yüreklerdeki adama!

Küheylan’a…