“Canlı Hissetmek İstiyorum!”

Dinle;

Bu şekilde ki davranışın, ne etik ne hak ne sevgi ne de adap ile ilgisi var! Ve hiç kimse böyle bir boşluğa bırakılmamalı. Üstelik kendi kendini bu boşluğa bırakmasına sebep verecek şekilde bir sırt dönmesine maruz da bırakılmamalı!

Bu son olsun, bir daha bu duyguyu yaşamımda hissetmek istemiyorum.

Şu anda ki tüm negatif enerjinin şifalanmasına izin veriyorum. Şifalanıp sevgi ve bolluk ile yaşantıma dönsün!

Beni, her evinin kapısından boşluğa bıraktığında, ne olduğunu ve neden olduğunu anlayamadan ağlamaklı hale geliyordum.

Şimdi biliyorum. Sen vedalaşmayı bilmiyorsun. Belki en büyük karanlık acın, veda üzerinedir. Ve belki de sırf bu yüzden, herkese karşı veya özellikle en sevdiklerine ya da en sevildiğinde, o acıyı karşındakinin de hissetmesini istiyorsun. Aslında burada acımasızlık olarak algılansan da, senin yardım çığlığın bile olabilir bu.

Vedaları normalleştirmeyi öğrenmelisin, Halden Anlamaz’ım! Artık büyümelisin!

Bu aşkta bu kadar çocukluk yeter!

Yani bana yetti. Hatta artanı ne yapayım diye bakınıyorum.

Her buluşmanın sonunda yaşanan veda kılıklı o boşlukta yolumu bulmaya çalışırken, bir duvar kenarına oturup bunları yazmış da olabilirdim sana! Ya da bu vedasız düşmeyi unutmayayım diye kendime not düşüyor da olabilirim, o günden bu yana.

İncittiysem bağışla. Eğer sen dileseydin bağışlanmayı, en önce, en çok ben affederdim seni! Velhasıl sen yine o boşluğa sığınacaksın! Ve daima o boşlukla sınanacaksın!

Kalbini vedalara aç, kendini boşluklardan uzak tut.

“Umarım bu sefer de yolu bulurum….”

Diyerek ayrılışlarım olmuştu senden! Hiç birini unutmadım, Aşkı Karanlıkla Yaşayan’ım!

Tanrının eli dokunurdu o yollardan eve varırken…  Omzumda merhametini duyumsardım! Çenemi yukarı kaldırır gökyüzüne bakardım. Minnetimi, kocaman gülümseyerek iade ederdim.

Şu sıralar en çok Kadıköy rıhtımında  huzuru arıyorum. Belki de deniz beni çağırıyordur.  Ya da Martılar… Veya Vapurlar…

Boğaziçi’nde kendime bir yuva arıyorum. Sokak kapısı, yola açılan bir yuva. Uçurumları olmayan…

Tuttuğun o eli sakın bırakma! -yan…

“Anlaşılmak gibi bir derdimiz vardı. Ne zaman ki kendimizi anlatamadığımızı  fark ettik. İşte o vakit susmalar dostumuz oldu.”

CELALETTİN Rumi

C.Rumi’ye sırtımı dayadım.