“Yine Kendi Başıma!”

Katie Melua söylüyor “Wonderful Life” ile muhteşem bir yaşamı kucaklamanın ancak ilişkiler yoluyla mümkün olduğuna değiniyor. Bir arkadaşa ihtiyacım var, beni anlayan…

Dünyanın en sıradan eylemini yapıyormuş gibi yürüyorum. Seni ardımda bırakarak… Bir süre biz’in gölgesi kalır yanımda ama hedefte yalnızca ben var. Yoksun işte.

Nihayet seni benden ayırabildim. Üstelik umarsız ve öfkeli bir tavırla. Bunu kendimden pek ummazdım yani.

Sensiz nefes alamaz sanırdım akciğerlerimi. Bir illüzyonmuş…

“Hani sen sırtını döndün ya bana, şimdi hatırladım, benim de sırtım var! Dönüyorum sana!“

Aslı’nda

Göğüs kafesimin sol tarafında müthiş bir yangı var. Midemde bir yumru. Başım gözüm sancı içinde.

Dua eder gibi açmışım ellerimi ve sol avucumdan yere akan kanlar büyülüyor beni. Bu hoyrat elimle söküp çıkardım o sakatatı; yüreğimi….

Bir kaç gün hasta gibi dolaşır, akabinde iyileşirim yine.

İnsan kendi yüreğini söker mi hiç bedeninden? Yapar, Sözünde Durmaz’ım, yapar. O yürek bu bedene ait gibi davranamıyorsa,  biat edemiyor ise artık bana. Anarşi çıkaran bu yüreği sökerim işte tek elimle.  Bugün ettim biz’i yerimizden.

Hep yek hep tek…

“Senin için yapraklarını kopardığım papatyalardan özür diledim dün gece. Haklısınız dedim,  ne sevdiği belli ne sevmediği. ..”

Pablo Neruda

Çıkarım yapıyorum, sonucuna göre kabul görüyor ve aksiyon alıyorum, bir itirazın var mı buna?