Güneşli Günlerde Başlayan Aşklarımın Sonu Hüzün!

O halde yağmurlu kasvetli bir gün diliyorum kendime; yeni bir başlangıç için! Sevinci bol, kahkahası çınlayan… Zaman zaman sırt sırta razı ama geneli omuz omuza var olan…

Hey sen! Beni benden çok seven, fırtınalı kış günlerine benimle gelsene… Beraber üşüyelim, beraber ısınalım sonrasında. Ve hastalandığında, çorba yediririm ben sana; belki tencerede pişirdiğim ya da en sevdiğimiz tavuklu çorbacıdan eve sipariş ettiğimiz. Terledikçe, ben değiştiririm üstünü başını… Mırıldanmalarını dinlerim, alnına soğuk ıslak havlu sererim… Günlerce uyursun ıslak çarşaflarda, çişe kalktığında nevresimini değiştiririm. Marketten portakal, limon alırım sana. Her gözünü araladığında gülümsemimi görürüsün şefkatle baş ucunda!

“Bugün günlerden ne?” diye sorarsın,

“Perşembe!” derim.

“E, çarşamba’ya n’oldu?” dersin… Güleriz.

O hasta yüreğin sadece benim için ritm tutar, ben ise ruhuna yakın kalmak için… Kulaklıkla laptoptan dizimi seyrederim. Ara sıra sıcak nemli, sen kokan çarflarında koynuna girer, biraz gözlerimi, biraz yüreğimi dinlendiririm.

Hiç acele etmem, bilirim canın yüzüne değdiğinde, tüm dünyayı benim için yine sen dize getireceksin!

“God save the Qeen!” diye seslenirsin,

Ben de “Şövalye’m!” der, reverans ederim.

Çay demlerim, ince belli de veririm, filtre kahvemden minik bir fincanını senin için pay ederim. Sıkılırım, daralırım ama eğleniyormuş gibi yaparım. Uykum gelir, hüznüm gelir, geldiler yineler gelir ama ben belli etmem, yanında, en büyük ödülümmüşsün gibi yaparım! Yüzümü eğmem, yaşımı dökmem, sevincimmişsin gibi yaparım. Dağ havan olurum senin, kumsalda ki iyotun olurum, ferah olurum, misk amber olurum!

“İyi ki varsın!” dersin sen bana, ben harbiden mest olurum.

“En değerlimsin, sevdiğimsin!” dersen bana, 187bin 649uncu defa yine, yeni, yeniden sana aşık olurum.

Gözünün içine bakar, zihninde ki ses olurum.

Sahanda iki göz yumurtana ekmek olurum. Zeytininin yağı/limonu olurum.

Sana yan gözle bakanın  Azraili olurum!

Gittiğin her yere taşıdığın, cebinde ki çakmak olurum.

Sen “Gel!” de bana, hele bir de “Kal!” de; gör bak hiç gölgesi olmayan bir melek olurum!

“Ben gidiyorum.” dersen de, sus olurum, pus olurum... Yeter ki olmazı oldur bana, toz olurum, duman olurum!

Sen, ben ol. Ben de sen olurum!

“Ol!” de, olurum…

“Kendine doğru yürüyene hayat sevecenlikle destek verir!”

demiş birileri…

Durdum, döndüm kendime!