Nihayet bu sabah, eylüle yakışır bir sabaha uyandım. Gri puslu ve sağanak yağmurlu bir cumaya. İçimde şiir dinletisi yapıp, seni ve senli beni koyacağım yer arıyorum. Seni yoluna, yaşantına yerleştirmek kolay oluyor da, senli beni alacak hiç  ev yok😟

Hele ki ben, senli olmayan ben’in, bu eylülde,  bu güzde , bu yağmurda, bu kimsesizlikte uyuyacağı yatak bile yok! Olsa olsa tıpkı çocukluğumda olduğu gibi, bana düşen misafir odalarında kanepeler …

Oysa haziranda ölen bir annenin kız çocuğu idim ben, güze kadar yeşil kadife berjere sarılarak ağlamıştım,  sonra güz gelip beni bir yaş daha büyütmüş, okula başlamıştım.

Yitirdiklerime, içimin acısına rağmen devam etmeye mecbur bırakılmışlağımdan mıdır bilinmez, hep ayak sürüdüm. Gitmemek için direnenlerdendim. Ki buna rağmen gitmeye ilk yeltenen yine ben oldum.

Çünkü biliyordum ki, hiç kimse bana gelmemişti.

Tam da şimdi,  sakın ola bana gelmeye kalkma! Dedim ya ben güzdeyim,  eylülde,  yağmurda,  gride,  pusta, misafir odasında bir kanepede, kimsesizlikte, kendime doğru aldığım yolda…  ve hiçbir yerdeyim, hiç kimseler ile, hiç bir şey yapmadan, hiçlik içinde, hiçliğe sırtımı yaslamış,  bir hiçim… hiç. …

Hiçkimse’ye…