İnsan böyle zamanlarda çok yalnız ve çaresiz  hissediyor kendini… Çok, pek çok kırılıyor! Parça pinçik oluyor içi, inci gibi diziliyor yaşları pınarlarına.. akıp duruyor. Kimsesiz hissediyor.

Öyle..

Kapkaranlık.. yolsuz yönsüz!

Belli ki yol yok, bu son!

Belki de sonun sonu…

“Gelsen n’olur,

Gelmesen ne?”

Orada kal, hoş çakal…

Küheylan’a… veya Hiç kimseye…