“Bizi Burada Görüyor musun?”

Benim de ayaklarım var, benim de bacağım tutuyor… Benim de canım; özgür kuşları, yumuşak pammuk gibi bulutları, başı dumanlı yeşil dağları, beyaz köpüklü okyanusları çekiyor.

Alıp başımı, omuzlarımı, kollarımı ve bacaklarımı elbette tüm organlarımın da içinde olduğu dişil gövdemi, gidemez miyim? Gitmez miydim sanıyorsun?…

Ve fakat gidemedim değil, gitmedim.

Kalmadım değil,  kalamadım.

Dualite!

Tüm dualarımda, daima sen vardın. Neyi çok merak ediyorum  biliyor musun; sen hiç, benim için tanrıya, bir tek kere bile olsa; dua ettin mi?

Başka sorum yok, Sayın Hakim bey!

An’ın duygusuna uygun olarak. Ahh Müzeyyen!

‘Fakat Müzeyyen bu derin bir tutku’ adlı filmden bir sahneyi buraya bırakıyorum. Sahne repliği ile birlikte…

Bilemeyiz!