“Kaybettikçe Büyüyorsun… Büyüdükçe Özlüyorsun…”
“Peki neydi o eksik parça? Söyleyemediklerim miydi? Belki de bunca yıl boyunca söyleyemediklerimin gölgesine sığınmıştı Aslı’nda vazgeçtiklerim. Vazgeçtikçe yoruldu artık kelimelerim ve sessizleşti cümlelerim…”
Nilessa’ya Son Mektup/Jolier Rawen
Susturdun beni!
Tanıdığım bir sürü insan sana teşekkür ederdi inan bana! Gerçekten, yaptığına pek çok sevinerek hem de. Başarını kutlarım! Üstelik içime bile sustum ki!
Pür dikkat sana bakıyorum. Beni dürtmediğin sürece sadece seni görüyorum… Ben yokmuşum gibi… Belki de zaten yokum! Ve kim bilir belki de hiç olmadım.
Sana değil kendime küskün bir kadınım… Şiddetle savunurken bizi; şimdi sadece susuyor bu hatun kişi…
Keşke dilimi yutturmasaydın!
“Kabak yine benim başıma patladı ha?” dediğini duyar gibi oldum… E senden ötürü!
Evren arka çıkmadı sanki bize. Yani çıktıysa da artık ‘yeter!’ diyor gibi…
Geldiğimde ki ben değilim, gittiğimde ki ben de… Vardığım da ki, gittiğimde ki ben de olmayacak. Sen de bulduğumda ki sen değilsin ve bıraktığımda ki sen olarak ta kalamayacaksın!
Gele!
“Hepimiz seçemediği yolların delisiyiz!”
….
Seçemediğim!
Aslı'nda 