“Ama Bu Üstesinden Gelmem Gereken Bir Şey…”

Seni umursamamayı nasıl öğrenebilirim, bilmiyorum. Bu replik dolu videoda söylenen gibi; Bir insanı sevmek demek onu incitmektense ölmeyi tercih etmektir; diyor… Neyse bu üstesinden gelmem gereken bir şey, hepsi bu!

Dün çok üzücü ve çok sevindirici iki haber aldım. En doğal haliyle paylaşmak istedim. Olmadı. Ve en çok da bu beni düşündürttü. Bu kadar yakın olmadıysak eğer bu anlama tutunmak artık bana uzak, sana uzak ve yabancı olmak; değil mi?

Tebrikler! İncitme şampiyonluğunu yine sen kazandın! Oysa ben, umursamamayı senden öğrenebilirim sanmıştım. Bu da olmadı.

Bir andır ya kırılma noktası! O çıt sesi... Tüm iç ve dış sesleri bastıran minicik gürültüsüz bir hışırtı gibidir… Yankısı, evreni yıkan koca bir uğultuya dönüşür. Yer küre yarılır, faylar kayar ve ayak parmağımın ucunda başlayan devasa bir uçuruma açılır gibi.

Ve… Sana gidecek bir kıpırtım bile kalmadı. Tuttum nefesimi; en ufak bir titreşim ile beni de içine çekecek kadar muazzam o boşluğa düşmemek için… Sadece yutkundum!

Bu sabah, yavaşça adımımı geri çekerek oturdum ve düşündüm. Ancak ölümünün açabileceği bu imkansızlığı ve çaresizliği iz`an edemedim aklıma. Anlamını yitiren tüm kelimeler ve anları gördüm, uçuşuyorlardı. Tıpkı esen kuvvetli bir rüzgarda savrulan bir tomar kağıt gibi… Aidiyetleri tüketilmiş, özgürce! Bir otistik gibi büyülenmiş seyrettim atmosferde dolanmalarını… Öylece…

Bir süre sonra, mevcudiyetimle huzur kaldı. Bir de zihnimde de kanatlanan sorular; ki artık senden gelecek bir cevaba tutunamayacaklar!

Israrla görmeyi reddettiğimi, kulaklarımı tıkayıp duymaktan kaçındıklarımı ve yüreğimin fısıltılarından es geçtiklerimi çıkarıyorum çekmece altlarından. Gerçeği dönüştürme gücümün beta sürümünü geri çekiyorum piyasımızdan! Çünkü ben like lamayan, geri bildirime katılmayan, senkronize olamayan ve takip ettiğinin bile farkına varamadığım takipçiden; hiç bir şey anlamıyorum!

Anladıklarımın önünde de saygıyla eğiliyorum, dürüstçe. Algılayana; bir kapı açmak; burada yaptığım. Okuyana, perdeyi aralayıp günü göstermek. Düşünene, yaşamsal ekipman konusunda ihtiyacını hatırlatmak. Ve en çok, yalnızlığın da paylaşılabilir olduğunu bildirmek!

Bugünde böyle olsun; düşünen ve zamana ihtiyaç duyanlara boşluklar, seçimler versin. Ve fakat daima ilk sorunun cevabı “BEN” olmalı, kendinizi ıskalamadan; yaşamanın prensibi kendimizden geçer çünkü. Ve elbette en son soru da; cevabı “EVREN”e bırakmalı. Ve ötesini zaman halleder, nasıl olacak ise o seçenekle!

Bu gün dizi mizi yok. Eskileri karıştırın, bulursanız seyredin, bulamazsanız da açın pencereyi gökyüzünü izleyin. Algınız bol olsun!

Belkide hayat, yanlış anlayınca güzeldi…. Sadece yanlış anlayınca.. __Ama her şeyi…..

Hakan Günday…

Belki de ….